Dierproeven door de ogen van een dier

“Ik zat achterin in mijn kooi te slapen toen een grote hand me beet pakte en me opsloot in een plastic doos. Enkel mijn hoofd stak eruit. Ik kon niet bewegen. Aan weerszijden zag ik nog andere sukkelaars. Een man in het wit kwam op me af. Mijn hart begon te bonzen. Ik probeerde te ontsnappen. Uit alle macht probeerde ik de doos open te breken, maar dat lukte niet. Ineens trok de man in het wit mijn ooglid omhoog en liet enkele druppels in mijn oog vallen. Alles werd wazig. Mijn oog begon te branden. Het deed verschrikkelijk veel pijn. Ik wilde dat het stopte. Ik voelde mij zo machteloos. De man kwam uiteindelijk terug en stopte me terug in mijn koude kooi. Ik was alleen. Mijn oog deed zo veel pijn. Ik was bang. Ik hoopte dat hij niet terug zou komen.”

"Ik schreeuwde het uit van angst toen ik ruw werd vastgemaakt in een toestel dat me in bedwang hield. Maar niemand kwam me helpen. Mijn hoofd werd stevig vastgehouden en de stok die in mijn brein was geïmplanteerd en me zo veel pijn deed, werd omhoog getrokken en vastgemaakt aan een stang boven mij. Ik kon niet bewegen. Op het grote scherm voor me flikkerde een reeks patronen. Door dit maandenlang mee te maken, leerde ik dat als een patroon herhaald werd, ik snel de knop voor me moest induwen. Dan zou ik beloond worden met wat fruitsap dat in mijn mond werd gedruppeld. Ik verlangde zo naar dat sap. Ik mocht al urenlang niet drinken en mijn keel voelde als schuurpapier. Uren later werd ik vrijgelaten van het toestel dat me zo veel pijn deed en werd ik terug in m'n kooi gestopt. Ik verzette me niet meer. Ik wou slapen. Alles vergeten."

"Ze kwamen en namen me mee uit m'n kooi. Ze hielden me stevig vast, en duwden iets langs en duns in mijn bek. Ik vond het niet leuk en raakte van streek en verzette me. Maar het ding werd teruggeduwd, en drong verder en dieper in mijn keel. Het was geen eten. Ik voelde het naar beneden glijden, verder en verder. Ik kokhalsde. Ik voelde het diep in mijn lichaam. Het voelde verkeerd. Vanaf dan werd ik elke dag uit mijn kooi gehaald en deden ze hetzelfde. Ze deden iets in de tube, en ramden die in mijn keel. Wat ze in mijn buikje staken, maakte me ziek. Vaak, wanneer het voorbij was en mijn eten kwam, at ik het niet op. Soms, als ik het wel at, kotste ik het allemaal weer uit. Na vele maanden werd ik een laatste keer uit mijn kooi gehaald. Ze hielden me stevig vast, en scheerden mijn poot. Ik voelde een scherpe prik. Iets koels vloeide door mijn aderen. Plots werd ik heel erg moe. Ik dacht terug aan de geur van mijn moeder. Hoe graag wou ik nu gewoon bij haar zijn. Ver van deze wereld vol pijn."

Wat u net las, is het trieste verhaal van een laboratoriumkonijn in België, verteld vanuit zijn perspectief. Net zoals vele muizen, katten, honden, apen en andere dieren wordt hij dagelijks onderworpen aan pijnlijke tests. Waarom blijven mensen dieren zoiets aandoen? Iedereen weet ondertussen toch dat dieren net zoals wij pijn, angst en eenzaamheid voelen?

GAIA wil dat dit ophoudt, en vraagt de laboratoriums overtuigen om over te schakelen op alternatieve methodes. Methodes waarbij dieren niet langer gemarteld worden voor het welzijn van de mens. Methodes waarvoor dieren zelfs niet meer nodig zijn.

Er valt geen tijd te verliezen. Door snel in actie te schieten, kunnen we talloze weerloze dieren redden uit de laboratoriums. Hier leest u hoe u ons kunt helpen:

• Ik doe een gift aan GAIA om een eind te maken aan deze wreden praktijken.
  
  
• Ik teken en deel de petitie van GAIA tegen dierproeven voor schoonmaakproducten.
  
  
• Ik bekijk en ik deel de animatiefilm van GAIA over de harde realiteit van proefdieren in het labo.
  
  Heel erg bedankt voor uw steun!