BOUWEN AAN DE TOEKOMST VAN DE DIEREN
Had iemand 20 jaar geleden in Sint-Eloois-Winkel gezegd dat de straatpaardenkoersen voor de laatste keer plaats zouden vinden, uiteindelijk wettelijk verboden zouden worden, en vervangen door een stijl-rijden-evenement, iedereen zou daar eens goed mee gelachen hebben. Had iemand twintig jaar geleden aan de organisatoren van Waregem Koerse gezegd dat verschillende hindernissen uit het parcours zouden verdwijnen en andere ingrijpend aangepast, dat de slachthuiswagen van het parcours zou verdwijnen, dat het aantal deelnemende paarden drastisch verminderd zou worden, dat de veterinaire keuring van de renpaarden veel strenger gemaakt zouden worden en aan elke hindernis waarnemers van GAIA met camera zouden staan, zodat de drama's van vier, vijf dode paarden op 20 minuten tijd tot het verleden zouden behoren, ze hadden meesmuilend gegrinnikt en hun schouders opgehaald om zoveel fantasie.
Had iemand 20 jaar geleden aan de dierenhandelaars voorspeld dat de verkoop van honden en katten op markten en tentoonstellingen zou verboden worden, hij zou zijn weggehoond.
Had men hen gezegd dat vele dierenwinkels hun deuren zouden moeten sluiten omwille van een verbod op het houden en tentoonstellen van honden en katten, ze zouden hem voor gek hebben verklaard.
Had men aan de broodfokkers gezegd dat de uitbaters van een zogenaamde puppyfarm in Sint-Lievens-Houtem veroordeeld zouden worden wegens extreme dierenverwaarlozing en van de rechtbank geen honden meer zouden mogen kweken, ze zouden het niet geloofd hebben. Niemand zou toen kunnen voorspeld hebben dat ezelskoersen, kamelenkoersen, stuisvogelkoersen en ander folkloristisch gesol met dieren aan banden zouden gelegd of verboden worden. Had iemand 20 jaar geleden aan de leghennenhouders gezegd dat de batterijkooien verboden zouden worden in de hele Europese Unie en alle supermarktketens in België alleen nog verse scharreleieren zouden verkopen, ze zouden hem in zijn gezicht hebben uitgelachen. En had hij daar aan toegevoegd dat Colruyt, Vandemoortele en Devos Lemmens zouden stoppen met kooi-eieren te verwerken in hun mayonaises, sauzen, koekjes, pasta's en dergelijke, dan had hij zich waarschijnlijk direct uit de voeten moeten maken.
Aan iemand die aan de varkenshouders zou verkondigd hebben dat het in de sterren staat geschreven dat er acties zouden gevoerd worden tegen biggencastratie en Colruyt en Lidl zouden stoppen met vlees van gecastreerde biggen te verkopen, ze zouden zich afgevraagd hebben of die persoon ze wel alle 5 op een rij heeft.
De minister-president van Vlaanderen zal 20 jaar geleden in een ander leven nooit vermoed hebben dat hij op een dag – symbolisch weliswaar – onverdoofd zou gecastreerd worden voor zijn kabinet. En heel waarschijnlijk zal hij nooit gedacht hebben dat hij later van GAIA een verjaardagstaart zou krijgen met als extraatje een recital van Koen Crucke tegen biggencastratie.
En wie had kunnen denken dat op die 9 september van vorig jaar 10.000 mannen geen onderbroek zouden dragen uit solidariteit met GAIA en de 5 miljoen biggen die in ons land nog jaarlijks gecastreerd worden?
Wie had in 1992, toen Ann De Greef en ik GAIA boven de doopvont hielden, kunnen denken dat we samen met onze vrienden van Animaux en Péril de wrede, 100 jaar oude paardenmarkt op het hertoginnenplein (Place de la Duchesse) in Sint-Jans-Molenbeek in drie weken zouden doen afschaffen? Zeker burgemeester Philippe Mourreaux niet, die op het moment dat hij het document met de beslissing tot de afschaffing ondertekende, mij aankeek en de gevleugelde woorden sprak: "mais vous etes quand-meme le roi des emmerdeurs." Een eretitel die ik met veel waardigheid draag.
Had iemand twee decennia geleden aan de veebeulen van Anderlecht en Ciney verkondigd dat wij hun wandaden zouden onthullen en hun wekelijkse wreedheden zouden aanklagen, ze zouden het niet voor mogelijk gehouden hebben. Had men hen bovendien verteld dat 5.000 mensen tegen de vrijspraak van de vervolgde veehandelaars van Anderlecht zouden betogen aan het Brusselse justitiepaleis, dat de veebeulen van Ciney uiteindelijk schuldig zouden bevonden worden aan dierenmishandeling, en door al die acties de veemarkt, en de paardenmarkt, en de kleinveemarkt van Anderlecht uiteindelijk zouden sluiten, dan weet ik niet hoe die man of vrouw het er zou van afgebracht hebben.
In 2004 heb ik op de Noord-Canadese ijsvlakten een belofte gedaan. Ik zwoer een plechtige eed aan deze zeehond, mijn vriend, die ik Jimmie doopte. Ik zwoer dat GAIA alles zou doen wat in ons vermogen ligt tegen die onmenselijk wrede afslachtingen, de barbaarse zeehondenjacht, waar ik getuige van was geweest. Ik meen te mogen zeggen dat we die belofte gehouden hebben. Het verslag dat we bij de bevoegde ministers uitbrachten, plaveide de weg naar een Belgisch verbod op de handel in zeehondenproducten. In 2007 keurde het parlement 's avonds na onze persconferentie, in aanwezigheid van de drie bevoegde ministers, dat verbod unaniem goed. Ondanks immense druk van Canada.
We zochten en vonden bondgenoten onder andere EU-lidstaten om het voorbeeld van België te volgen. Een jaar later organiseerden we met de steun van Brigitte Bardot en Paul McCartney een internationale betoging in Brussel en in 2009 werd het Belgisch verbod uitgebreid tot de hele Europese Unie, die zijn grenzen heeft gesloten voor alle zeehondenproducten van de commerciële jacht.
Dat Europees verbod heeft al honderdduizenden zeehondenlevens gespaard. Het Europees verbod is een keerpunt. "I know you and I don't like you," zei de afgevaardigde van de Canadese zeehondenjagers me na onze persconferentie voor een Europees verbod. Die man had het begrepen. Hij snapte dat hij getuige was van wat het begin inluidde van het einde van de zeehondenjacht. Intussen is Rusland de Europese Unie gevolgd. Het is een kwestie van tijd maar het staat in de sterren geschreven. Er komt een einde aan de zeehondenjacht.
Ja, vrienden, we mogen trots zijn op wat we samen bereikt hebben voor de zeehonden. We mogen trots zijn op wat we in de voorbije 20 jaar samen gerealiseerd hebben voor vele andere dieren. We hebben wrede tradities doen afschaffen.
We hebben hanenvechters voor de rechtbank gedaagd en doen veroordelen. We hebben ponyverkrachters – u hoort het goed, ponyverkrachters - voor de rechtbank gedaagd en doen veroordelen. We hebben betere dierenbeschermende regelgeving afgedwongen. We hebben wetten doen stemmen voor dieren, die in het circus gebruikt, beter gezegd, misbruikt worden.
We hebben bestaande en nieuwe dierenwelzijnswetten doen naleven. We hebben inbreuken doen beteugelen en bestraffen. We hebben wetten doen wijzigen om te voorkomen dat manifeste dierenmishandelaars in de toekomst nog schandelijk zouden worden vrijgesproken.
We hebben ministers, minister-presidenten en eerste ministers voor hun verantwoordelijkheid geplaatst. We hebben hen aangezet tot ingrijpen en actie tegen structurele dierenmishandeling. En om het zover te krijgen, zoals u kon zien, hebben we er zelfs eentje gecastreerd.
We hebben burgemeesters op hun plichten jegens de dieren gewezen. We hebben Jean-Luc Dehaene het verbod op rituele thuisslachtingen doen naleven, om maar een voorbeeld te noemen.
We hebbben stads- en gemeentebesturen overtuigd van de zin, het belang en de noodzaak om een schepen voor dierenwelzijn aan te duiden en een lokaal dierenwelzijnsbeleid te voeren dat goed is voor de dieren en de mensen. We hebben 226 plaatselijke besturen samen met andere verenigingen met succes aangespoord om een beleid voor de sterilisatie van zwerfkatten te voeren. Bijna 130 steden en gemeenten laten geen circussen met wilde dieren toe. Onder onze impuls. En twee gedeputeerden voor dierenwelzijn, in Vlaams-Brabant en Limburg, voeren een dierenwelzijnsbeleid op provinciaal niveau.
Gepromoot door Marylin Monroe, Elvis en Arnold Schwarzenegger. Wie zou 20 jaar geleden vermoed hebben dat in 2011, op een na, alle supermarktketens in België faux gras de GAIA, ons 100 % diervriendelijk alternatief tegen wrede foie gras in de eindejaarsperiode zouden verkopen? Niemand, zelfs Ann en ik niet.
We hebben bakken kritiek over ons heen gekregen, men heeft ons aangevallen, verbaal en fysiek, men heeft ons verdacht gemaakt, men heeft getracht ons als zondebokken te misbruiken en ons zelfs als publieke vijanden nummer 1 afgeschilderd. Men heeft van alles geprobeerd. Maar men heeft ons niet klein gekregen. "Je kan voor of tegen GAIA zijn, maar als het over dierenwelzijn gaat, kan je in elk geval niet om GAIA heen. GAIA is "incontournable". Het zijn de woorden van de permanente vertegenwoordiger van België bij de Europese unie.
Ja, vrienden, we mogen trots zijn op hetgeen we reeds bereikt hebben voor de dieren. Ik heb voor deze gelegenheid eens berekend hoeveel we van ons oorspronkelijk programma van 1992 gerealiseerd hebben. Ik kom uit op bijna 70 %. 68 % om precies te zijn. Bijna 7 op 10. Weinig regeringspartijen doen het ons na. Bovendien zijn daar onderweg extra doelstellingen aan toegevoegd, objectieven, die we gedeeltelijk of helemaal of zo goed als volledig tot een goed einde gebracht hebben. In eigen land, maar ook op Europees en internationaal niveau.
Ja, we mogen trots zijn op alle vooruitgang mogen ons niet blindstaren op onze successen voor de dieren. Op onze lauweren rusten, is niet aan de orde. Nu moeten we met vereende krachten doorgaan voor hetgeen we nog niet bereikt hebben. Nu moeten we ervoor blijven gaan. Nu moeten we doorzetten.
De weg die GAIA volgt voor het dierenwelzijn en de dierenrechten is zeker niet de gemakkelijkste. Het is een weg die ons nog dikwijls zal confronteren met allerlei maatschappelijke krachten en machten die onze opmars nog vaak zullen ophouden en proberen tegen te houden. Op die weg zullen we nog vele obstakels moeten overwinnen. Maar de route, die wij volgen, heeft onbetwistbaar reeds geleid tot nooit eerder geziene veranderingen voor de dieren. Het is de weg van de vooruitgang, die ons voert naar steeds meer verbeteringen van het lot van de kwetsbaarsten onder de kwetsbaren.
Dat is de weg van GAIA, de weg die onze samenleving steeds dichter bij onze idealen brengt. Vaak stap voor stap. Geleidelijk aan. Soms twee of drie stappen ineens of met schokken vooruit. Altijd vanuit de instelling het onderste uit de kan te halen voor de dieren. Dat is de weg van GAIA. Dat is onze weg.
En er is nog een lange weg te gaan. Dat schrikt ons geenszins af. Als advocaten van de dieren zijn we het aan onze beschermelingen verplicht. Een uitdaging voor de komende 20 jaar, die we met beide handen grijpen. Met de nodige moed en doorzettingsvermogen dat ons de voorbije twee decennia eigen is geweest. Minister Onkelinx verwees ernaar in haar openingstoespraak: moed en doorzettingsvermogen.
Moed en doorzettingsvermogen: dat zijn inderdaad twee onontbeerlijke materialen waarvan onze sleutel tot vooruitgang en verandering is gemaakt. Het zijn twee kernelementen die tot het DNA van GAIA behoren. Moed. Doorzettingsvermogen. Het zit in onze genen ingebakken.
Moed en doorzettingsvermogen als brandstof voor ons engagement, en waarvoor we ons al vaker spiegelden aan het voorbeeld van enkele van onze beschermelingen.
Zoals Maaike, de overlevende aap van de koning. Koning Boudewijn, die in 1985 van enkele stamhoofden in Zaire drie meer dood dan levende jonge chimpansees cadeau kreeg. Illegaal. Ik ontdekte en onthulde het schandaal, dat over de hele wereld verontwaardiging uitlokte. Slechts 2 chimpansees kwamen in ons land aan. Ze werden van het koninklijk paleis overgebracht naar de zoo hier in Antwerpen. Slechts een chimpansee overleefde alle ontberingen: Maaike. Door Maaike nam ik de beslissing van mijn leven.
15 jaar later was Maaike opnieuw in nood. In de zoo had men haar omwille van een huidaandoening gescheiden van haar groepsgenoten en een jaar lang helemaal alleen opgesloten in een kooi. Dat is zowat het ergste wat je een chimpansee kan aandoen. Een tipgever bracht me op de hoogte en we brachten een nieuw schandaal aan het licht met Maaike als slachtoffer. Onze eis werd snel ingewilligd: het duurde geen dag of Maaike zat weer bij de andere chimpansees. Moed en doorzettingsvermogen. Daar gaf taaie Maaike blijk van, dat lange jaar in eenzame opsluiting.
Ook Witkuifmangabey Bastien bewees over een flinke dosis moed en doorzettingsvermogen te beschikken, als die jaren dat een particulier hem in een kooi in de garage opgesloten had tot ann en ik hem bevrijdden en overbrachten naar Stichting Aap. Moed en doorzettingsvermogen, daar is ook Antoine niet van gespeend. Ann en ik hadden hem en zijn zus Prudence uit een kelder gehaald, waarin ze vijf jaar lang opgesloten zaten op een berg opeengestapeld vuilnis.
20 jaar lang had de sterk getraumatiseerde Antoine grote moeite met samenleven met andere chimpansees in Stichting Aap. Tot vorig jaar. Ik kreeg de tranen in mijn ogen toen ik Antoine zijn buddy zag omhelzen. Eindelijk. Antoine had eindelijk een vriend gevonden, een soortgenoot met wie het wonderwel klikte en bij wie hij zich veilig voelde.
Moed en doorzettingsvermogen wens ik ook Mojo toe, de onfortuinlijke chimpansee die we begin vorig jaar bevrijdden uit een donkere garage. Mojo leeft nu in Stichting Aap waar hij buiten naar believen op boomstammen en ladders kan klimmen. Maar ook Mojo heeft grote moeite met soortgenoten. Het klikt niet. Nog niet. Maar ongeacht hoe lang het nog kan duren, met een chimpansee als Mojo die een onrechtvaardige celstraf van meer dan 30 jaar wist te overleven, komt het goed.
Hét toonbeeld van moed dat op mij de grootste indruk heeft gemaakt, zag ik bij een zeehondje, toen ik in 2004 in noord-canada getuige was van de zeehondenjacht. Vanachter een ijsschots kwam hij gekropen. Ik zag hem waggelen naar de kolos, die zijn hele familie meedogenloos had uitgemoord.
Ineens opende hij zijn bekje en begon te grommen als een hond. De jager draaide zich plots om en het zeehondje deinsde achteruit. Om meteen weer naar voor te schuiven, nog steeds grommend. Zo ging dat enkele keren vooruit en achteruit, tot Attila The Hunter zijn hakapik ophief en dreigde toe te slaan. Maar het zeehondje capituleerde niet. Achteruit, vooruit en voortdurend grommend gaf hij niet op. Ik vreesde dat zijn laatste uur geslagen had. Maar dan maakte de jager met zijn hand een bek-toe gebaar en liet als een Romeinse keizer het zeehondje in leven.
Op momenten dat de moed me in de schoenen dreigt te zinken, denk ik terug aan dat zeehondje die met gevaar voor eigen leven blijk gaf van een onvoorstelbare moed en doorzettingsvermogen. Als mini-David tegen een kolossale Goliath won het zeehondje de strijd.
In moeilijkere momenten denk ik vaak aan Chipie en Tasha, die mijn energietank altijd wisten bij te vullen in al hun vaak grappige onbevangenheid en ontroerende speelsheid. Hoe dikwijls heb ik ze niet geobserveerd in hun slaap, wanneer ik ze zachtjes hoorde blaffen of loopbewegingen zag maken met hun poten. Ik kon me inbeelden waarvan ze droomden. Waarvan zouden paarden dromen? En deze schatten? Waar zou deze poes van dromen? En deze koe? Zeker niet van de veemarkt van Anderlecht. En dit schaap? Ongetwijfeld niet van het offerfeest.
Waar zouden deze moeder en haar jong van dromen? Veel kans dat ze van elkaar dromen. Veel kans dat uw hond of uw poes van u droomt.
In hun dromen verwerken dieren wat ze overdag ervaren. Net zoals wij. Maar wij kunnen iets dat een groot verschil kan maken. Wij kunnen in de plaats van de dieren dromen. Wij kunnen voor de dieren dromen. Wij kunnen dromen van een beter leven voor de dieren die wij verdedigen tegen onrecht en mishandeling. Dromen die wij koesteren. Daarin stonden we en staan we niet alleen.
Behalve onze vrijwilligers, onze medewerkers, onze leden van de algemene vergadering en de raad van bestuur, onze leden en onze supporters, wil ik hier vandaag een aantal mensen in het bijzonder prijzen: Ann, Marlies, Lies, Jean-Marc en de creatieven van ons communicatiebureau Famous, dat onder meer tekende voor de affiches met Jean-Claude Van Damme en de "laat ze hangen" campagne tegen biggencastratie. Dank voor jullie deskundigheid en enthousiasme. Dirk Blanchart. Jouw pitbull-mentaliteit redde al vele verwaarloosde dieren, die zonder beleid aan hun lot zouden overgelaten zijn. Marleen Elsen en Nathalie van de Blauwe Wereldketen. Jullie zijn altijd bereid om je aan te sluiten bij GAIA-campagnes. Dank voor die vele duizenden handtekeningen die jullie verzamelden, dank voor jullie solidariteit en steun, zoals in de Raad voor Dierenwelzijn.
Danny Flies van ADC, nog zo'n gedreven pitbull. Zodra Danny zich vastbijt in een dossier tegen dierproeven, lost hij niet meer, zoals menig uitvoerder van dierproeven al ondervonden heeft.
En last but not least: iemand, die ik in de loop der jaren steeds meer ben gaan waarderen. Zonder zijn volgehouden inspanningen in zeer moeilijke omstandigheden, zonder zijn onontbeerlijke steun, hadden we nooit de ingrijpende veranderingen en revolutionaire verbeteringen voor het runder- en paardenwelzijn kunnen afdwingen op de veejaarmarkt van Sint-Lievens-Houtem. De man die ik bedoel, is een oud-bob-er, een geducht hormonenmaffiajager, een politieman met een ervaring om u tegen te zeggen. 20 jaar GAIA wilde hij voor geen geld ter wereld missen. Hij gaat met pensioen, maar hij laat ons niet in de steek op Houtem-markt. Ludo, merci.
Ook dankzij de steun van bekende Vlamingen en Walen en van internationale beroemdheden als Jean-Claude Van Damme boeken we aanzienlijke vooruitgang. Maar het is vooral dankzij uw inzet, uw massale reacties op onze oproep om boodschappen te sturen naar de politici, dat er zich een politieke meerderheid vormt voor een verbod op pelsdierfokkerijen. We hebben de inplanting van de eerste nertsenkwekerij in Wallonië kunnen tegenhouden. We hebben de aanzienlijke uitbreiding van een nertsenkwekerij in de West-Hoek kunnen tegenhouden.
We zijn er nog niet, maar we hebben de afgelopen twee maanden belangrijke stappen vooruit gezet op weg naar het einde van een wrede praktijk die jaarlijks 150.000 van deze wilde dieren het leven kost. Om van hun pels bontjassen te maken.
We zijn nog niet toe aan het einde van de biggencastratie. Maar we hebben ons in dat dossier vastgebeten en we lossen niet tot er in België geen enkele big nog gecastreerd wordt.
Links op dit beeld ziet u Piet Vanthemse, de voorzitter van de Boerenbond. Het hoeft geen betoog: de dame links op de foto staat duidelijk haar mannetje. En die dame, vrienden, is uit wel heel bijzonder hout gesneden. Qua moed en doorzettingsvermogen heeft ze meer dan haar sporen verdiend. Ik heb het me al dikwijls afgevraagd: mocht Ann De Greef mij meer dan 20 jaar geleden niet over de streep getrokken hebben, zou ik de stap naar GAIA gezet hebben? Een ding is zeker. Zonder Ann zou GAIA nooit bereikt hebben wat we in die 20 jaar allemaal voor elkaar hebben gekregen.
Voor de vrouw met wie ik al meer dan 20 jaar als partners in crime een ijzersterke tandem vorm in onze strijd, vraag ik u een welgemeend en daverend applaus.
Wat een weg hebben we afgelegd sinds de oprichting van GAIA. Dag op dag 20 jaar geleden. De dag dat de revolutie voor de dieren in België was begonnen, zoals een weekblad titelde.
De volgende twee foto's geven misschien nog het best de evolutie weer die we doorgemaakt hebben. Van hier, toen de Rijkswacht met man en macht een einde probeerde te maken aan een sit-in voor de ingang van het kabinet van de minister van Landbouw, tot daar, vorig jaar in het parlementair halfrond, tijdens mijn toespraak naar aanleiding van de viering van 25 jaar dierenwelzijnswet. Sluit een dier in je hart. Daartoe roept de junispreuk van de Bond zonder Naam op bij wijze van verjaardagscadeau voor GAIA. Een wijze raad. Je maakt er de wereld beter mee. Minder gewelddadig. Menselijker ook. Als iedere mens op aarde dat zou doen, wie weet wat voor moois er dan allemaal zou gebeuren, wie weet waar we dan zouden geraken. In een betere wereld dan vandaag, alleszins.
United we stand strong. Samen sterk. En samen steeds sterker. Voor de dieren. Samen opkomen voor een steeds diervriendelijkere samenleving. Samen ijveren voor een steeds humanere en rechtvaardiger maatschappij. Omdat de dieren zich niet zelf kunnen verdedigen tegen al het onrecht dat hen wordt aangedaan. Omdat de dieren voor wie wij strijden het waard zijn.
Wat de komende 20 jaar allemaal voor GAIA in petto hebben, weet ik niet? Ik heb geen glazen bol. Ik weet niet precies wat we de komende 20 jaar met GAIA nog allemaal op ons pad zullen tegenkomen. Maar wat de uitdagingen voor de komende 2 jaar betreft, kan ik u wel een klaar en duidelijk beeld meegeven.
- We gaan resoluut voor een verbod op pelsdierkwekerijen in België. Naar het voorbeeld van Groot-Brittanië en Oostenrijk. En met de steun van de overgrote meerderheid van de Belgen.
- Wij gaan al even vastberaden voor een verbod op de castratie van biggen. GAIA zal niet rusten vooraleer het voorgoed gedaan is met dat soort barbaarse marteling van miljoenen onschuldige wezens.
- Weg met de batterijkooien voor konijnen, die voor vlees gekweekt worden. De vleeskonijnenhouderij moet grondig hervormd worden en daar gaan wij voor zorgen.
- De wetgeving op de handel in honden moet veel strenger. De regelgeving moet veel strenger: de wil van de wetgever moet naar de letter en de geest uitgevoerd worden. Dat betekent: de invoer van pups uit Oost-Europa daadwerkelijk aan banden leggen en pups moeten ook uit de winkels van zogenaamde handelaars/fokkers die alleen nog honden en katten verhandelen.
- Het kattenplan: niet enkel de kittens en katten die weggegeven of verkocht worden, moeten gesteriliseerd of gecastreerd worden, ook de andere huiskatten, want met hetgene dat de regering goedgekeurd heeft, hoeft men zijn katten die men in huis houdt en niet verhandelt, niet te steriliseren. Maar die gaan nog wel buiten en daar komen natuurlijk nog wel kittens van. Zodat men die dieren massaal zal dumpen in de asielen. Alle katten is alle katten, ook de huiskatten die men niet weggeeft of verkoopt. Ook die moeten verplicht gesteriliseerd worden en dat staat niet in de nieuwe wet. Voor het goed van al onze katten, daar komen we voor op straat.
- De regionalisering van het dierenwelzijn, die in 2014 verwacht wordt. Onder geen beding mag dierenwelzijn terug onder een minister van landbouw vallen. Dan zouden de landbouwsectoren en de dierenhandelaars opnieuw vrij spel krijgen. Dierenwelzijn bij Leefmilieu. Tot daar toe. Bij Landbouw. Dat nooit meer.
- Voor het einde van deze legislatuur wil GAIA dat er politieke knopen worden doorgehakt. Verdoving moet veralgemeend worden tot alle slachtingen, zonder uitzondering. Geen uitstel meer, genoeg gepalaverd. Het moet nu maar eens gedaan zijn met al dat volstrekt onnodig dierenleed. Dus: de wet moet veranderd worden: geen rituele slachtingen meer zonder verdoving.
De kinderen van vandaag zijn de toekomst van de dieren. Daarom ook gaat GAIA naar de scholen. Om het inlevingsvermogen van de kinderen aan te scherpen. Om hun bijna natuurlijke neiging tot empathie met dieren in de juiste banen te kneden tot een respectvolle omgang met dieren.
Deze jongen van 10, Robbe, lid van GAIA, geeft het goede voorbeeld. Robbe redt kippen van de batterijkooi, Robbe organiseert voorlichtingslessen op school over faux gras de GAIA. Kortom, Robbe toont de weg naar een betere toekomst voor de dieren van morgen. Daar ligt onze hoop, de hoop voor de dieren. Nooit opgeven, nooit capituleren, doorgaan voor een steeds beter leven voor de dieren. Daarvoor is GAIA opgericht, dat is en blijft de reden van ons bestaan.
We zetten de strijd verder, vrienden. Daar bestaat geen twijfel over. Samen, vastberaden, hoopvol, vervolgen we onze weg, de weg van GAIA, een weg die bakens verzet en grenzen verlegt. Samen kunnen en zullen we nog veel verder geraken voor onze beschermelingen, de dieren. Voor al uw steun, uw inzet, uw vertrouwen, mijn oprechte dank. Uit de grond van mijn hart.
MICHEL VANDENBOSCH
Voorzitter van GAIA