"Ze kwamen en namen me mee uit m'n kooi. Ze hielden me stevig vast, en duwden iets langs en duns in mijn bek. Ik vond het niet leuk en raakte van streek en verzette me. Maar het ding werd teruggeduwd, en drong verder en dieper in mijn keel. Het was geen eten. Ik voelde het naar beneden glijden, verder en verder. Ik kokhalsde. Ik voelde het diep in mijn lichaam. Het voelde verkeerd. Vanaf dan werd ik elke dag uit mijn kooi gehaald en deden ze hetzelfde. Ze deden iets in de tube, en ramden die in mijn keel. Wat ze in mijn buikje staken, maakte me ziek. Vaak, wanneer het voorbij was en mijn eten kwam, at ik het niet op. Soms, als ik het wel at, kotste ik het allemaal weer uit. Na vele maanden werd ik een laatste keer uit mijn kooi gehaald. Ze hielden me stevig vast, en scheerden mijn poot. Ik voelde een scherpe prik. Iets koels vloeide door mijn aderen. Plots werd ik heel erg moe. Ik dacht terug aan de geur van mijn moeder. Hoe graag wou ik nu gewoon bij haar zijn. Ver van deze wereld vol pijn."
